Eerste week Galapagos eilanden

Dag kinders,

Hier een nieuw verslagje vanuit de Galapagos eilanden. Voordat ik vertrok naar San Cristobal was het een relaxt weekje, ik heb mijn laatste lessen Spaans afgerond, uiteten geweest, geshopt en allerlei souvenirtjes voor thuis gekocht en ik ben nog naar een spa geweest ook wel lekker en natuurlijk nog even goed uitgegaan.

Samen met Frank heb ik project voor terminaal zieke jongeren met kanker bezocht. De jongeren zijn 14 tot ongeveer 25 jaar het is een soort buurthuis heel klein waar de jongeren allerlei activiteiten kunnen doen. Frank zou die zaterdag erheen gaan om te helpen bij het kerstfeest en de school heeft aan mij gevraagd als ik terugkom van de Galapagos eerst twee weken daar wil werken en dan naar het apenproject in Puyo te gaan. Ze willen dit project volgend jaar gaan aanbieden alleen moet er nog gekeken worden of het wel geschikt is, dus ik ben het proefkonijn om het zo maar te zeggen. Toen wij het project bezochten kwamen de jongeren gelijk aan tafel zitten en met ons praten, want ze vonden het reuze interessant dat twee Nederlanders bij hun op bezoek kwamen. Dus we hebben een tijdje met ze gepraat wel heftige verhalen, maar we hebben ook veel met ze gelachen en dat is het voornaamste doel. Dus ik heb besloten mijn programma om te gooien en na de Galapagos eerst daarheen te gaan.

Ik heb de laatste dag mijn gastgezin nog mee uiteten genomen als bedankje, omdat ik daar natuurlijk twee maanden heb gezeten en ze hebben heel goed voor me gezorgd en het zijn echt super lieve mensen.
Als ik weer terug ben in Quito ga ik ze nog even opzoeken en ze stonden erop dat ze mij dan mee uiteten zouden nemen. Ik vond het aan de ene kant wel jammer dat ik wegging uit Quito, omdat ik het erg naar m’n zin had bij mijn gastgezin en heel veel leuke mensen heb ontmoet. Aan de andere kant was ik de stad ook echt wel zat en had ik heel veel zin om naar de Galapagos te gaan en te beginnen met mijn vrijwilligerswerk.

De laatste avond hebben we nog lekker sushi gegeten en het kon ook niet anders toen zijn we nog naar een bar gegaan en hebben nog lekker cocktails gedronken.
Tot vroeg in de uurtjes vervolgens kon ik nog maar een uur slapen wat als gevolg had dat ik door 3 wekkers ben heen geslapen gelukkig kwam mijn reddende engel mijn hostmama! Gelukkig had mijn vlucht een beetje vertraging dus ik hoefde niet als een idioot over het vliegveld te racen. Een geluk bij een ongeluk noemen we dat maar. Ik heb de hele vlucht in coma gelegen en toen we gingen landen werd ik wakker het was echt een prachtig uitzicht hagelwitte stranden en lichtblauwe zee. Allemaal kleine baaitjes en een heel klein mini dorpje dat de stad moest voorstellen. Voor de rest was alles groen met vulkanen en kleine meertjes en stranden. Vanuit het vliegtuig kon ik al zien dat sommige stranden helemaal vol lagen met zeeleeuwen. Aangekomen op het vliegveld moet je 100 dollar entree betalen, omdat het een nationaalpark is het was ook meteen bloedheet. Even heel wat anders dan het rare onvoorspelbare weer in Quito.
Ik heb een half uur op het vliegveld gewacht tot ik eindelijk opgehaald zou worden. Toen er nog steeds niemand was en ik het zat was heb ik maar een taxi gepakt. Alleen het enige adres wat ik had was van het kantoor bleek achteraf. Daar was natuurlijk niemand te bekennen. Vervolgens heb ik de school gebeld in Quito, maar die konden ze ook niet bereiken. Later kwam er een jongen aangelopen en die vertelde dat de baas van het project naar Amerika was om zijn vrouw te bezoeken dat was weer lekker geregeld. Hij heeft een taxi voor me gebeld en die heeft mij naar de Hacienda gereden. Wat wel verder was dan dat ik eigenlijk had gedacht. Vanaf het centrum is het 20 minuten rijden en je rijdt echt de binnenlanden van hakkie prakkie in zoals moeders dat altijd zegt.

Aangekomen bij Hacienda Traquila was het een klein boerderijtje met overal koeien, kippen, ezels en paarden en heel veel groen. Ze hebben ook hun eigen moestuin waar je verse groentes en kruiden uit kunt halen de Hacienda zelf is ongeveer 50 hectare. Het werk bestaat uit de moestuin onderhouden, compost verzamelen voor de planten, koeien melken en met een hakmes bramen en andere bomen die de Hacienda aantasten wegsnijden. Boompjes en plantjes planten en op dinsdag en donderdag komen gehandicapten kinderen hier hippo-therapie doen. Wat vrij weinig voorstelt aangezien je gewoon op de straat met de paarden en kinderen een paar keer heen en weer stapt.. Je werkt van half 9 tot 12 dan ben je twee uur vrij en dan werk je weer van 2 tot 4. Ik werk liever gewoon aan een stuk door en dat ik dan vrij ben dan dat ik twee uur lang uit mijn neus loop te eten, want er is hier vrij weinig te beleven als je niet aan het werk bent. Het werk en hoe het er aan toe gaat op de Hacienda ben ik niet erg over te spreken, want veel werk dat je moet doen heeft helemaal niks met de Hacienda en de natuur van de Galapagos te maken. Een van de twee jongens die nu de leiding heeft is niet erg aardig en zeker niet voor de mannelijke vrijwilligers. Hij beledigd ze de hele tijd zegt dat ze werken als meisjes en dat ze homo’s zijn en dat soort dingen. Terwijl ze juist heel hard werken en dingen van andere uithanden nemen als het te zwaar is. De twee gasten die het leiden doen zelf heel weinig hangen een beetje achterover en commanderen alleen maar. Ze zoeken werk om te werken het slaat soms echt helemaal nergens op dat is ook wat de meeste vrijwilligers stoort.

Zoals gister moesten we keien van boven naar beneden sjouwen, omdat ze een pad wilde maken midden in een weiland met aan de zijkant enorme stenen. Het sloeg werkelijk nergens op en het is alleen maar nadeliger voor de paarden en de koeien, omdat er nu overal enorme kuilen in de grond zitten waardoor de dieren struikelen. Daarna moesten we met de paarden compost gaan halen. Iedereen werd gewoon op een paard gezet sommige waren behoorlijk gestoord. Hoofdstellen waren aan elkaar gemaakt met een soort van prikkeldraad er staken allemaal spijkers uit het zadel. Ik moest op een soort rodeopony waar ik geen problemen mee had, maar die andere meisjes hadden nog nooit gereden en waren best bang en die jongen zei ja je moet gewoon rijden. Zonder cap of wat dan ook over het asfalt en natuurlijk ging er een paard ineens keihard vandoor de hele weg over. Ik wilde achter haar aan om het paard te pakken, maar toen begon een meisje achter mij te gillen, omdat haar paard ook ging rennen. De begeleiding was nergens te bekennen die was een andere kant opgereden. Geluk was dat meisje niet gevallen, maar kwam wel helemaal in tranen terug. De twee jongens konden er alleen maar om lachen. Wat ik zwaar respectloos vond aangezien het een behoorlijk gevaarlijke situatie was en het bovendien hun verantwoordelijkheid is.

De andere vrijwilligers hebben gister een hele brief gestuurd met alle punten naar hun programmabegeleiders van de school en naar de baas zelf die nu in Amerika zit. Iedereen is behoorlijk pissig over de situatie en de meeste willen allemaal volgende week weg terwijl ze nog een maand zouden blijven. Ik hou me van dat hele gedoe een beetje afzijdig ik ben het er ook totaal niet mee eens hoe het hier nu aan toe gaat, maar ik zit hier nog een tijdje dus ik hou me wel even rustig.

Ik ben 8 januari een week vrij dan komen Olga en Iris naar de Galapagos zij zijn dan ook een week vrij en dan gaan we ons duikbrevet halen en andere eilanden bezoeken. Je hebt hier namelijk zoveel verschillende dieren in de zee zoals zeeleeuwen, hamerhaaien, galapagoshaaien, walvishaaien, zeepaardjes, zeeleeuwen, zeeschildpadden, dolfijnen, roggen en heel veel verschillende soorten tropische vissen. Ik kijk er echt naar uit, want ik wil al heel lang mijn duikbrevet halen. Ik krijg het als cadeau van mama voor mijn verjaardag! Thanks mama! Ik heb besloten dat ik niet 6 weken op de Hacienda blijf, maar 5 en dat ik daarna gelijk met Olga en Iris begin op de school met het Summercamp.

Ondanks de minder leuke ervaringen die ik soms tot nu toe heb gehad met het project heb ik natuurlijk ook hele leuke dingen meegemaakt. Het eiland zelf is echt geweldig! Zaterdag na aankomst heb ik de hele dag op het strand gelegen letterlijk tussen de zeeleeuwen! Dat was heel leuk ze kwamen zelfs op mijn handdoek liggen en zijn totaal niet bang voor mensen dus. Daarna hebben we bij een heel lekker restaurant seafood gegeten dat kan hier prima, want alles komt hier vers uit de zee. Zondag hebben we een tour gemaakt over het eiland. We zijn eerst naar een vulkanisch meer geweest waar veel fregatvogels leven, dat zijn die gekke vogels met die rode zakken die ze opblazen om vrouwtjes te imponeren. Daarna zijn we naar een reuzenschildpaddenbroedcentrum geweest dat was ook heel indrukwekkend ze zijn net als de zeeleeuwen heel nieuwsgierig, maar ik moet zeggen als ze dichtbij komen met hun e.t.hoofden dat ze best eng zijn. Ze maken echt van die dinosaurus geluiden. We zijn daarna nog naar het strand gegaan echt zo mooi het was een klein baaitje met een hagelwitzand en een lichtblauwe zee. Je had er ook heel veel vogels en echt van die mega felrode krabben en natuurlijk waren er ook weer zeeleeuwen. Zaterdag of zondag gaan we een snorkeltour rond het eiland maken en we gaan verschillende kleine eilandjes bezoeken.

Mijn verjaardag zal niet zo worden als ik normaal gewend ben iedereen maakt zijn favoriete gerecht op kerstavond en dan hebben we eigenlijk nog geen plannen. Ik heb in ieder geval bij de bakker alvast een chocoladetaart besteld haha. Ik vindt het wel jammer dat ik nu niet in Nederland ben met kerst. Dat mis ik nu wel een beetje. Die hele kerstsfeer is hier totaal niet soms zie je een paar lampjes en een ster ik heb trouwens ook nog geen kerstnummer gehoord hier. Maar ik moet zeggen dat ik Mariah Carey totaal niet mis dit jaar, misschien alleen Flappie. Met nieuw jaar willen we naar Santa Cruz dat is het meest toeristische eiland van de Galapagos, want San Cristobal is nu al redelijk uitgestorven.

Dit was niet mijn leukste verslag, maar het is zoals het is en ik hoop dat het project wat beter loopt volgende week. Dus volgende keer weer een leuk verslag!
Verder wens ik iedereen alvast hele fijne kerstdagen en een heel gelukkig nieuwjaar!

Dikke kus,

Merel