Graven in m'n geheugen!

Holaaaa!

Het is alweer een maandje of 2 geleden dat ik mijn laatste verhaaltje heb geschreven. Ik kom net terug van de Galapagos dus ik moet even flink gaan graven in mijn geheugen!

Beetje heel heel heel erg laat, maar iedereen nog een heel gelukkig en gezond nieuwjaar gewenst! Ik denk dat iedereen weer flink bezig is in de sportschool om de kilootjes van alle kerstdiners, oliebollen en appelflappen af te trainen, maar dat moet wel lukken aangezien jullie lekker kunnen schaatsen! Bij jullie staat alle kerstmeuk weer op zolder en staat de boom weer zielig langs de kant van de weg.

Mijn kerst is dit jaar wat anders verlopen. Hier op de Galapagos eilanden niet veel gemerkt van deze feestelijke activiteiten. Dat was wel even vreemd als je altijd kerst/verjaardag heel uitgebreid hebt gevierd en nu op een droge stink Hacienda zit zonder je familie en je vrienden, maar met alleen maar Duitsers , die ook nog eens te krenterig waren om met kerstavond uiteten te gaan, maar gewoon thuis op het boerderijtje lekker gezellig een boterhammetje met Nutella gingen eten leek mij ook een onwijs leuk idee voor kerst! Niet dus, maar gelukkig was mijn kamergenootje Beth er nog een meisje uit California. Zij vond het ook te triest voor woorden dus wij zijn bij ons favoriete restaurantje een lekker kreeftje gaan eten. Vervolgens had ik een chocolade taart opgehaald voor m’n verjaardag en zijn we uitgegaan. Daar had je Carmen mijn oude kamergenoot, Beth en ik noemde haar het meisje dat nooit lacht (dat deden ze eigenlijk allemaal niet) Beth en ik waren nogal van de geintjes, maar de rest totaal niet. Wij lagen elkaar niet zo. Het begon al dat mijn benen gebombardeerd waren door muggenbeten, maar dat ik van mevrouw nog geen mug mocht doodslaan een natuuractivist in de dop als je het mij vraagt.

Later kreeg ze de bijnaam taarteter, want toen Beth de volgende ochtend de ijskast open deed zag ze dat iemand een heel stuk van mijn taart had opgegeten en alle chocola eromheen. Waarna mevrouw met een slap verhaal kwam, want ze was haar oorbellen met uitgaan verloren en toen we thuis kwamen had ze zoveel zin in chocola. Ik vroeg alleen maar of haar ouders haar wel hadden opgevoed? Niet dus als je het mij vraagt maar ach. Eerste kerstdag waren de anderen van plan de hele dag te gaan ’’koken’’ Beth en ik liepen hier niet heel erg warm voor en besloten ergens lekker te gaan lunchen en dan naar het strand te gaan, want die Hacienda is echt om depressief van te worden. Toen wij rond een uurtje of vijf terugkwamen stond er inderdaad nog geen pannetje op het vuur.
Toen hebben een ‘’kerstdiner’’ gemaakt, maar in het ziekenhuis krijg je nog beter te eten. Tweede kerstdag kennen ze hier niet, dus helaas geen dag vrij, maar gewoon weer lekker zandscheppen.

Met oud en nieuw gingen we naar Santa Cruz het meest toeristische eiland van de Galapagos. Dus met nieuwjaar was het daar heel druk. Ze hebben hier een beetje een rare manier van oud en nieuw vieren. Overdag zie je al dat mannen als vrouwen verkleed gaan en ’s avonds is er een dancecontest, ook zie je overal poppen van papier-maché en die verbranden ze om 12 uur. Dus overal waren enorme kampvuren. Ze schijnen dat te doen om alle slechte geesten en invloeden van het vorige jaar te verbranden.
We zijn nog een weekje in Santa Cruz gebleven. Daar heb ik elke dag 10 km gerend over het strand en weer terug om het nieuwe jaar maar goed te beginnen.

Na Santa Cruz zijn we naar Isabela gegaan. Het grootste eiland, maar wel met slechts 3000 inwoners. Het eiland bestaat uit zes vergroeide vulkanen. Sierra Negra is in 2005 nog uitgebarsten en een klein vulkanisch eilandje net naast Isabela in 2009. Het was wel bizar om van de locals te horen hoe het was toen de vulkaan uitbarstte. In het kleine stadje Puerto Villamil is niet gericht op toerisme en dat vind ik juist zo leuk aan dat eiland. Je hebt daar geen straten alleen gewoon zandpaden dus ik heb daar alleen maar op m’n blote voeten of slippers gelopen. Toen we aankwamen op Isabela kwam het echt met bakken uit de hemel. Eigenlijk hadden we een hotel geboekt, maar toen stond er een meisje op de pier en die bood ons een kamer aan voor maar 10 dollar met eigen keuken, badkamer, wasmachine, internet en we hadden 2 kamers best groot met in totaal vier bedden. Heel chill, want ik was alleen met Beth. Toen we daar aankwamen dachten we al die man is ons iets te vrolijk, later bleek het dat hij gewoon dronken was, maar daar konden we eigenlijk best om lachen. Nog geen 5 minuten later kwamen drie Zwitserse jongens aan die we op de boot hadden ontmoet die had ze ook van de pier geplukt.

De volgende dag hebben we met z’n vijven een snorkeltour gemaakt. We zijn met de boot langs verschillende rotsen vol met dieren gevaren en we hebben daar ook gedoken en veel dieren gezien zoals zeepaardjes, vissen, pinguïns, zeeleguanen, schildpadden, roggen, zeeleeuwen, super veel haaien en het meest indrukwekkende was toch wel de enorme mantarog. Er was een soort van ‘’eiland’’ wat bestond uit allemaal lava bruggetjes en cactussen het was stil en helder water dus je kon alles zien wat er voorbij kwam zwemmen. Het leek op een soort van andere wereld echt heel erg mooi.

In de namiddag zijn we eerst een meer gegaan waar een aantal Flamingo’s zaten samen met andere jongens die we daar hadden leren kennen. Heel handig, want ze waren gids op het eiland en de andere verhuurde fietsen. Dus we kregen een gratis tour met fietsen. De mensen op Isabela zijn ook veel vriendelijker en relaxter dan op San Cristobal. ’s Avonds hebben we eerst nog met de Zwitserse gasten gebarbecued en nog een dansje gewaagd in de Iguana Bar. Een klein barretje aan het einde van een hele kleine pier gewoon lekker op je blote voetjes dansen net zoals in Montanita!

Ik vind Isabela echt het mooiste en het leukste eiland van de Galapagos er is echt super veel te zien. De volgende dag hebben we een fietstour gemaakt van 24 kilometer waar je langs allemaal kleine strandjes komt en meren. Aan het einde van de tour kom je aan bij ‘’De muro de lagrimas’’ (the wall of tears ) In de jaren ‘50 werd Isabela gebruikt als strafkolonie voor gevangenen. Veel mensen zijn overleden tijdens het bouwen van de muur bestaande uit enorme blokken lava van wel 7 meter hoog en 100 meter breed, vandaar de naam.

Wat we niet wisten is dat er geen bank op Isabela is en dat alleen locals kunnen pinnen. Fuck dachten we nu hebben we echt een probleem! We moesten namelijk toch echt ons hostel betalen en de boot tickets terug en op zich is eten en drinken ook geen overbodige luxe. We begrepen er niks van, maar het was dus echt zo, maar gelukkig bood Ricardo een super aardige jongen aan ons 200 dollar te lenen. We hebben de hele week wel met hem en z’n vrienden opgetrokken, maar voor de rest kende hij Beth en mij ook niet. Hij zei dat hij die week daarop ook naar Isabela zou komen om daar een weekje te surfen en hij vertrouwde ons wel. Daar hebben we echt heel veel geluk mee gehad!

De laatste dagen zijn we nog vaak naar het strand gegaan en hebben we nog op een paar mooie plekken gesnorkeld. Toen moesten we helaas wel terug, want Beth moest haar vlucht naar het continent pakken. Dat was wel jammer, maar het was wel leuk dat dezelfde dag Olga en Iris aankwamen op de Galapagos.
Twee Nederlandse meisjes die ik in Quito heb ontmoet we hadden nog een week vrij en dan zouden zij ook op het andere vrijwilligersproject gaan werken en naar een gastgezin gaan. We verbleven in Casa de Nelly (de naam zal Marleen heel leuk vinden) alleen had onze Nelly een foutje gemaakt met de reserveringen waardoor we eerst 2 dagen een mega appartement hadden, maar daarna had ze blijkbaar gewoon de kamers van de kinderen leeggehaald. Dus Ollie en ik zaten in een kinderkamer van een 16-jarig meisje met posters van Twilight en 20.000 stickers op de muur en natuurlijk mochten de glow in the dark sterren aan het plafon niet ontbreken. Ik sliep echt in een mega gammel kinderbedje en het was ook onvermijdelijk dat ik er die week doorheen zou zakken. Hoe voorzichtig ik er elke keer op ging zitten dag 3 Merel zakt finaal door het bed heen, dus die avond heb ik lekker diagonaal geslapen. De volgende dag zag Nelly het, maar die vond het helemaal niet erg en die dochter was me heel erg dankbaar, want nu kreeg ze eindelijk een nieuw bed.

Die week kwamen er super veel mensen uit Brazilië , Argentinië en van het continent aan om te surfen, omdat het vakantie was. Ineens was San Cristobal een stuk levendiger dan daarvoor. Ricardo verbleef bij een vriend van hem Wilson, hij had echt een mooi appartement in de stad met een enorm dakterras daar hebben we veel gezeten en we hebben heel veel leuke mensen leren kennen dus mochten we weer naar Zuid-Amerika gaan hebben we al heel wat adresjes waar we kunnen verblijven, altijd handig!

Die week daarna gingen we naar ons gastgezin en begon ons vrijwilligerswerk . Helaas allebei niet zo’n succes. Olga en ik zaten samen in een gastgezin, want Iris had gevraagd of ze in een ander gastgezin mocht. Jullie weten wel dat ik een stuiterbal ben, nou Ollie is precies hetzelfde haha! Helaas was dit gastgezin niet zo leuk als mijn gastgezin in Quito. De man was maar een vieze geldwolf van hem moesten we zelfs ons eigen wcpapier kopen echt heel pauper. Het vrouwtje was op zich wel aardig, maar die zagen we niet veel. Ook hadden ze twee jongens die de hele dag niks anders deden dan guitar hero en fifa spelen. Het huis was wel prima, want het was wel schoon, onze kamers moesten we helaas zelf doen. De volgende dag begon ons vrijwilligerswerk, eigenlijk dachten we dat we op een school moesten werken, maar het was eigenlijk een soort naschoolse opvang voor kinderen van 8 tot 16 jaar die Engelse les kregen. Iris werkte in de ochtend ergens anders. Olga en ik moesten elke dag van 4 tot 7 werken dat is ook wel heel erg kort. Nadat alles was uitgelegd over het project verwachten we er best wel veel van. Totdat de lessen begonnen en er 7 vrijwilligers waren en maar 3 kinderen. Echt onzin sommige vrijwilligers hadden ook hun eigen klas dus dan zat je er maar gewoon bij.

Dat hebben we een paar dagen gedaan en toen besloten we dat we liever nog naar andere eilanden gingen om wat van de Galapagos te zien. Aangezien Olga nog niet naar de andere eilanden was geweest vonden we het wel leuk om nog een keer naar Isabela te gaan. We zijn daar een lang weekend geweest we kwamen veel mensen tegen die we al van San Cristobal kende tegen en ik vond het ook wel weer leuk om iedereen die ik daarvoor met Beth al had ontmoet. Daarna moesten we weer terug, omdat we zouden beginnen met de duikcursus om ons duikbrevet te halen.

Die hele week hebben we gedoken dat was echt heel erg leuk! Het was wel raar de eerste keer onderwater te ademen. Voor mij was het niet zo’n succes toen ik de eerste keer m’n duikbril af moest zetten onderwater, want m’n hele neus liep vol met zeewater waardoor ik helemaal niet meer kon ademen, dus ik schoot als een idioot naar boven. Als je een ding niet mag doen is dat het wel haha! Maar volgens Olga was het enorm leuk om mijn paniek hoofd te zien onderwater. Poging twee ging gelukkig wel goed. We hebben ook nog een keer gedoken bij een wrak dat was heel vet, maar het leukste vond ik nog dat onderwater de zeeleeuwen met je gingen spelen en dat je zoveel dieren onderwater ziet.
Aan het eind van de week hebben we onze open water PADDI gehaald dus nu mogen we over de hele wereld duiken!

De volgende dag ging Olga weg en ik zag het niet zitten om alleen op het eiland te zitten voor nog een maand. De vader van ons gastgezin was ook een heel vuil ventje was. Altijd als hij iets tegen ons zei raakte hij ons aan en hij begon tegen Olga over ‘’mujeres de caliente’’ of alle vrouwen in Nederland zo heet waren. Dus ik moeders gebeld dat ik niet van plan was om een maand alleen daar te blijven. De vakanties waren voorbij, vrijwilligerswerk was niks en de leuke mensen die ik heb leren kennen wonen op andere eilanden en m’n grote vriendin uit Helliemond ging naar Peru. En het regenseizoen was ook nog eens begonnen dus dan is er echt niks op het eiland te beleven. Toen ik vertelde over mijn vader van m’n gastgezin moest ik onmiddellijk m’n ticket omboeken. Dus terwijl de incheckbalie al open was heb ik m’n vlucht omgeboekt naar Quito en mijn tas als een idioot ingepakt. Bijna onze vlucht gemist, want ze hadden de incheckbalie een 1,5 uur van tevoren gesloten, maar dat hebben we gelukkig nog kunnen regelen.

Dus al met al een heel gedoe, maar aangekomen in Quito zaten Jut en Jul meteen bij ons favoriete sushi restaurant! Ik heb het onwijs naar m’n zin gehad op de Galapagos eilanden ik denk dat het wel een van de bijzonderste dingen is die ik in m’n leven gezien heb, dus het is echt een aanrader! Alleen drie maanden is wel heel lang op een klein eilandje.

Vandaag ben ik begonnen op m’n nieuwe vrijwilligerswerk in een kinderziekenhuis ik heb het nu al naar m’n zin! Van het weekend gaan we carnaval vieren aan de kust, maar daar vertel ik volgende keer wel meer over, want ik ben het nu wel zat en jullie denk ik ook! Volgende keer zal ik wat eerder een update doen in plaats van pas na 2 maanden sorry opa’s en oma’s!

Muchos besos

Merel